The post Tips voor het visum India appeared first on IndianFeelings.nl.

India is één van de mooiste, en drukste, landen op de wereld. Het is dan ook echt een plek die je eens in je leven gezien moet hebben. Veel mensen hebben alleen een vertekend beeld van India, zij denken dat het super gevaarlijk is om er heen te gaan. Dit klopt echter helemaal niet, het reisadvies is over de jaren heen dusdanig veranderd dat het gewoon veilig is om heen te gaan. Wel heb je natuurlijk een Visum nodig, zonder Visum kom je het land niet in.

Gunstige tijdstip om te gaan.
India heeft op dit moment geen negatief reisadvies, je kunt er dus gewoon vanuit gaan dat alles goed zal verlopen als je besluit om hier heen te gaan. De laatste jaren zijn er geen grote incidenten geweest waardoor de veiligheid aangetast zou zijn. Wel meldt het Ministerie van Buitenlandse zaken dat de grens met Pakistan beter vermeden kan worden. Dit heeft nog altijd te maken met het langlopende conflict tussen beide landen. Ook is het niet verstandig om naar het Noord- Oosten te reizen. Al is hier voor de toerist al niet zo veel te vinden. Voor de overige gebieden gelden al speciale veiligheidsmaatregelen. Denk bijvoorbeeld aan militairen op straat of controles langs de weg.

Ook gelden er geen speciale adviezen omtrent de gezondheid, wel kan het handig zijn om een vaccinatie te krijgen voordat u op reis gaat. Let er op dat u op vakantie geen water uit de kraan drinkt en sla fris uit een glas af. Je moet altijd een blikje krijgen, zo voorkom je kans op reisziekte. Daarnaast is het handig om Norrit mee te nemen, voor het geval dat je toch ziek wordt van het eten daar. Ook geld er als aanbeveling dat je de religie en cultuur niet moet beledigen, maar dit geld natuurlijk overal waar je te gast bent.

Visa halen
Een Visum is noodzakelijk voor toegang tot het land, dit is logisch want het licht buiten het Schengen gebied. Hiervoor dien je dus zelf een Visum aanvraag te doen. U kunt dit ook bij ons doen, wij zijn namelijk een Visum Bureau. Het aanvragen van de Visum is niet bepaald ingewikkeld, daarnaast is het ook zo gedaan. Wel is het handig om tijdens het aanvragen de paspoorten bij de hand te houden, deze zijn namelijk nodig voor het verwerken van de aanvraag. Een Visum is nu eenmaal noodzakelijk voor een reis en dit kan gemakkelijk online. Kijk voor meer informatie over het aanvragen van een visum op https://e-visums.nl.

The post India, het land van de vele schoonheden appeared first on IndianFeelings.nl.

Think Pink! is een oproep aan alle invloedrijke mensen in de Hindoestaanse en Indiase gemeenschap in Nederland, een doelgroep waarvan is gebleken dat deze erg lastig is te bereiken door de bestaande organisaties die zich inzetten voor de voorlichting over borstkanker aan allochtone bevolkingsgroepen. Aan hen is het nu de taak om hun positie als rolmodel in te zetten ten behoeve van de volksgezondheid. Doordat zij hun netwerk en/of achterban aanspreken, kan de bewustwording zich als een olievlek gaan verspreiden. En de urgentie is nu hoger dan ooit: de allochtone vrouwen van de huidige generatie lopen evenveel kans op het krijgen van de ziekte als autochtone vrouwen. Bovendien kunnen mannen de ziekte ook krijgen. Dit zijn slechts enkele voorbeelden van feiten waarvan helaas weinigen weet van hebben.

Draag uw steentje aan het welzijn van de maatschappij bij en steun dit initiatief door aanwezig te zijn bij het diner dansant dat speciaal voor dit doel wordt georganiseerd!
Samen kunnen wij het verschil maken!

Programma

19.00 20.00 uur
Inloop
20.00 20.30 uur
Welkomstwoord

• Toespraak wethouder Baldewsingh
• Voorzitter stichting Mammarosa (Lide van der Vegt)
• Voorlichting over revolutionaire technologie borstonderzoek (Anand Badloe)
• Borstkanker, een spirituele strijd (Dr. Mehdi Jiwa)

20.30 22.30 uur
Buffet geopend
01.00 uur
Einde programma

Kaartverkoop

Kaarten kunnen worden besteld door te bellen naar 06 489 434 14 , 06 307 277 38 of te mailen naar thinkpink@tajevents.com

Adres

Chizone
2e Messstraat 108 Scheveningen
Parkeergarage aanwezig (Fortis Circus Theater)

The post Think Pink! appeared first on IndianFeelings.nl.

Spinifex, een verzameling rasimprovisatoren die in verschillende formaties optreedt, heeft zich in 2011 een paar maanden ondergedompeld in de Zuid-Indiase cultuur. Daar klopt het hart van de melodische, Karnatische muziek het hardst en daar is inspiratie opgedaan voor een nieuwe ontmoeting tussen Zuid-Indiase klassieke muziek en Nederlandse jazz. Het resultaat: opwindende improvisaties op bestaande Karnatische muziek, rijke, nieuwe composities, vingervlug percussiewerk en smaakvolle arrangementen. Het sextet onder leiding van trompettist Gijs Levelt en saxofonist Tobias Klein heeft voor dit concert Dr. Mysore Manjunath uitgenodigd. Met zijn vaste percussionisten B.C. Manjunath en Pramath Kiran heeft deze Indiase meester-violist het Fireflies Festival 2011 van Bangalore, ook wel het Woodstock van India genoemd, op zijn kop gezet met schroeiende improvisaties.

Meer informatie op: 

http://www.tropentheater.nl/

The post Spinifex Indian Spin appeared first on IndianFeelings.nl.

Daar is hij/zij dan! Jouw droomprins of -prinses. Maar hoe kies jij eigenlijk iemand? Word je gewoon verliefd of speelt de mening van je ouders of vrienden ook een rol? Telt voor jou alleen de liefde of moet je lover er ook goed uitzien, een goede opleiding hebben of dezelfde afkomst? Doe de Your Right 2 Choose-test en ontdek hoe jij je partner kiest.

Naar de test

Jouw partner, jouw keuze
Your Right 2Choose! wil jongeren bewust maken van hun recht op vrije partnerkeuze. Waarom? Het blijkt dat de mening van ouders, vrienden en familie voor jongeren belangrijk is als zij kiezen voor een partner. Logisch, je wilt graag dat zij blij zijn met je keuze. Je vriend/vriendin komt immers ook in jouw familie. Op hun beurt willen je ouders jou graag gelukkig zien. Soms kiezen ouders daarom het liefst zelf een partner voor hun kind. Wat doe je als je dat zelf niet wilt. Als je liever zelf je partner kiest? Hoe zeg je dat tegen je ouders? En hoe ga je hiermee om?

Kijk op www.yourright2choose.nl voor tips, verhalen en voorbeelden.

The post Test: Hoe kies jij je partner? appeared first on IndianFeelings.nl.

Afgelopen zaterdag 6 augustus vond voor de 16^de keer de Amsterdam Gay Pride plaats met de daarbij behorende Canal Parade. 80 prachtig versierde boten maakten een kleurrijke tocht door de Amsterdamse grachten. Eén daarvan was de Desiboat van Stichting SaVo; de allereerste Hindostaanse homoboot…; en ik vaarde mee!

Toen ik rond een uur of half twaalf arriveerde bij het vertrekpunt, had zich al een hoop vrolijke enthousiaste deelnemers verzameld met familieleden, vrienden en veel pers! Terwijl er werd gewacht op het boegbeeld van de boot werd er alvast even gedanst op de muziek van DJ Hotdogg, die ook meevaarde. De sfeer was goed en het leek erop dat het voorspelde onweer weg zou blijven. Tegen half één vertrokken we dan eindelijk. Sloepnummer 61. Juichend, dansend en vol enthousiasme. Met een betoverende Aniel Algoe als boegbeeld.

Het plezier was van een ieders gezicht af te lezen. Deelnemers op andere boten juichten ons toe en dansten met ons mee. Het duurde even om aan te sluiten, maar rond een uur of twee vaarden wij mee in de stoet, met vóór ons EnSuite Utrecht en achter ons de NS boot ‘Gay mee’. Het was een tijdje tamelijk rustig langs de kade, maar toen we tegen drieën onder het zoveelste bruggetje door vaarden, stond daarna ineens een hele horde juichende toeschouwers ons toe te zwaaien. Op de kade, in bootjes op het water, uit ramen van woningen, op de bruggen. Het was he-le-maal vol! Het gevoel was overweldigend. Het was even schrikken van de massa maar ook weer heel snel wennen.

Het mooie was dat het allemaal zo gewoon leek. Alsof het publiek al jaren een Hindostaanse boot aanschouwt tijdens de Canal Parade. We hoorden erbij, er werd evenveel en soms zelfs méér voor ons gejuicht en overal probeerde men mee te dansen op onze Hindostaanse- en Bollywood muziek. Het saamhorigheidsgevoel was aanwezig en ik heb zelf geen gevoel van afgunst ervaren.

Een tegenvaller, behalve de hevige 15-minuten durende plensbui, was het geringe aantal Hindostanen langs de kade en ook het geringe aantal Surinamers. Na alle promotie van Stichting SaVo voor de Desi Boat, via verschillende grote en minder grote media, had ik meer volk van eigen bodem verwacht.

Ons boegbeeld Aniel trok natuurlijk de meeste aandacht in zijn goudkleurige jurk met pauwenveren-kroon. Zijn sierlijke bewegingen en charmante looks naar het publiek maakten ons allemaal apetrots. Samen bleven we de hele parade door uitbundig dansen op liedjes als onder andere ‘A Desi girl’, ‘Phirbhi dil hai Hindustani’, ‘Buddha mil gaya’, ‘Kaliyon ka chaman’, ‘Mor tor’ en ‘Gore gore gaale pe’.

Tegen zes uur was het spektakel helaas afgelopen. Na meer dan vijf uren lang achter elkaar gedanst, gezwaaid, gelachen en gejuichd te hebben waren we allemaal kapot. Ik voelde mijn voeten haast niet meer. Gelukkig konden we genieten van lekkere hapjes op de boot.

De eerste Hindostaanse homoboot op de Canal Parade is met open armen ontvangen in Amsterdam. Positieve reacties, aanmoedigingen en een zeer buitengewoon euforisch gevoel onder de deelnemers was het resultaat. Wat het op lange termijn oplevert moet nog blijken, maar de eerste stap naar homo acceptatie binnen de Hindostaanse gemeenschap is gezet en over één ding was iedereen het eens: Volgend jaar weer!

Door: Rashna Doerga

Bekijk hier de rest van de foto’s van de Amsterdam Gay Pride 2011
Bezoek ook de website van Stichting SaVo en van organisator ProGay

The post Amsterdam Gay Pride verwelkomt eerste Hindostaanse homoboot appeared first on IndianFeelings.nl.

Geboren en wonende te Purmerend, gestudeerd in Amsterdam en op dit moment werkende in Den Haag bij Seva Network Foundation. Ik spreek Janice Aliar, schrijfster van het boek Mumbai Massala en oprichter van haar eigen stichting Sapna Foundation.

Janice komt uit een gezin van vijf; zij heeft nog een broer en een zus. Samen met hen heeft ze een goede, leuke jeugd. Ze oefent hobby’s uit als paardrijden, piano spelen en Bharat Natyam, de bekendste Indiase klassieke dans. Na de middelbare school gaat Janice naar de Vrije Universiteit in Amsterdam waar ze Rechten studeert met specialisaties in Internationaal recht en Criminologie. Tijdens deze periode is ze ook actief als bestuurslid voor studentenvereniging HSFN. In 2004 studeert ze af en is daarna vrijwilligerswerk gaan doen in India via de stichting Don Bosco.

Janice, vanwaar je keuze om na je studie vrijwilligerswerk te gaan doen?
Ik wilde na mijn studie niet direct gebonden zijn aan een baan in Nederland. Ik was al eerder naar India geweest op vakantie en hou echt van dat land. Ook wilde ik mij al langer inzetten voor anderen en ervaren hoe het is om vrijwilligerswerk te doen. Daarom ben ik op zoek gegaan naar een organisatie waar dit mogelijk was en dan het liefst in India.

En toen kwam je terecht bij Don Bosco.
Ja, tijdens mijn zoektocht kwam ik de ‘Commissie Samen’ tegen van Don Bosco. Er was toevallig een priester in Nederland van Don Bosco die aangaf dat hij nog niet eerder Nederlandse vrijwilligers op zijn project heeft gehad. Na een vragenprocedure heb ik eerst een half jaar een voorbereidingstraject gedaan waarbij ik onder andere met jongeren heb gesproken en enkele andere vrijwilligersacties heb gedaan zoals koken voor daklozen. Hierna ben ik dan eindelijk naar India gegaan.

Kun je wat vertellen over je belevenissen daar?
Ik ging werken bij een shelter waar jongens van de straat werden ondergebracht. Mijn ervaringen hierover zijn over het algemeen positief. Van de drie priesters die daar waren vond één mijn aanwezigheid minder leuk omdat het natuurlijk allemaal jongens van de straat zijn die met andere normen en waarden zijn opgegroeid. Hij wilde bijvoorbeeld dat ik er op lette dat ik niet te Westerse kleding droeg. Ook vond hij het vervelend dat de jongens zich aan iemand gaan hechten die er maar voor een korte tijd is. Een andere heftigere gebeurtenis was dat één van de jongens aan wie ik computerles gaf, zelfmoord pleegde omdat hij zijn toetsen niet had gehaald…;

Na terugkomst in Nederland heb je over al deze gebeurtenissen een boek geschreven. Hoe ben je op dat idee gekomen?
Tijdens mijn vakanties in India heb ik altijd dagboeken bijgehouden, zo ook tijdens mijn tijd bij de shelter. Toen ik weer in Nederland was, vond ik het erg leuk om alles weer terug te lezen en wilde het delen met anderen. Vandaar dat ik aan een boek ben begonnen waarin ik alle leuke en minder leuke gebeurtenissen en ervaringen beschrijf.

‘We hebben zelfs een keer een fles Dom Perignon in hotel Taj Lands End besteld en met ons vieren opgedronken! Ik zat letterlijk tussen de rijkste categorie inwoners van Mumbai. In deze zelfde stad Mumbai verblijf ik overdag met de jongens in de shelter. Deze jongens die tot de armste categorie behoren. De fles champagne die we zo makkelijk bestellen en opdrinken, kost zoveel dat een shelterjongen misschien een heel jaar een krantenwijk zou moeten doen om een dergelijke fles te kunnen betalen. En wij bestellen de fles zonder er lang bij na te denken en te beseffen dat het voor velen in deze stad niet te veroorloven is.’ -Vrienden op bezoek, Mumbai Massala

De opbrengst van het boek Mumbai Massala gaat naar de eigen stichting van Janice: Sapna Foundation. Deze stichting is momenteel bezig een gezondheidskliniek op te zetten in Bihar. In deze deelstaat van India is het voor heel veel mensen onmogelijk om tijdig een arts op te zoeken, omdat zij hiervoor veel te ver moeten lopen. Bevallingen vinden vooral thuis plaats, veelal onveilig.

Janice, ik neem aan dat de opbrengst van Mumbai Massala niet voldoende zal zijn voor het project in Bihar.
Dat klopt. Wij zoeken ook giften van particulieren en bedrijven. Sapna staat open voor iedereen die wil meehelpen en/of wil investeren in de kliniek. Maar los daarvan komt er in oktober een benefietconcert in Den Haag in de vorm van een diner met live muziekformaties. Het zal wel stijlvol zijn met bollywoodmuziek, ghazals en andere Indiase muziek. De opbrengst hiervan zal naar het project gaan. Verder gaat de opbrengst van de Sewa Week van studentenorganisatie HSFN in augustus dit jaar ook naar Sapna Foundation.

Als laatst ben ik erg benieuwd naar jouw band met de jongens nu, zes jaar na je vrijwilligerswerk daar.
In de tussentijd ben ik nog teruggeweest en de band was nog even sterk. Ook zag ik dat de meeste jongens echt vooruitgang hebben geboekt na enkele jaren. Ik was erg blij met deze positieve verschillen ten opzichte van 2005. Een paar van de jongens heb ik nu zelfs op Facebook staan! We blijven dus wel contact houden.

‘Wat ik me goed ben gaan realiseren en wat ik me tijdens mijn tijd in de shelter afvroeg, is wat mijn duurzame bijdrage aan het welzijn van de jongens is geweest. Het feit dat de jongens mij nog steeds bellen en e-mailen, wijst erop dat ze mij niet zijn vergeten. Het betekent veel voor hen om contact met mij te onderhouden. Ook de mate van blijdschap om mij na zoveel jaren weer terug te zien in Mumbai, vertelde mij veel over hun gevoelens voor mij. De nieuwe medewerkers van de shelter die mij niet kenden, kwamen enthousiast naar me toe en het bleek dat de jongens veel positiefs over mij hadden verteld, waardoor de medewerkers nieuwsgierig waren geworden naar deze ‘Janice didi’ en mij graag wilden ontmoeten. Verder wees de warmte en het respect waarmee de jongens mij begroetten erop dat ik toch wel iets voor hen betekend heb en nog steeds beteken. En dat is het allemaal waard geweest.’ – Nawoord, Mumbai Massala

Janice Aliar

                                                                                                                                                                                                                                                                  Door: Rashna Doerga

Voor meer info of om het boek te bestellen:
http://www.sapnafoundation.org

The post “Colouring the dreams of people in need.”- Janice Aliar appeared first on IndianFeelings.nl.

Classic Narcicist is een frisse, artistieke, moderne-maar-toch-klassieke, gevarieerde en unieke muzikale act bestaande uit Sadhana Lila en Marcel V. Oosterom, meer bekend als DJ Insane. Individueel maken zij totaal verschillende muziek, maar samen spettert de creativiteit er vanaf om iets uitzonderlijks en levendigs op te zetten. Superenthousiast en gemotiveerd als ze zijn, maken ze mij nieuwsgierig naar hun plannen. Ik nodig hen uit voor een interview en het eerste wat ik natuurlijk wil weten is de betekenis van!

Wat betekent ‘Classic Narcicist’ eigenlijk?

Sadhana: De letterlijke vertaling van de term Narcisme is extreme eigenliefde. Het is een persoonlijkheidsstoornis en het komt uit de Griekse mythologie. Narcissus was een jongeman die geobsedeerd raakte door zijn eigen beeltenis (spiegelreflectie) waardoor hij niet meer kon eten, drinken of slapen en tenslotte stierf.
Ik zie de band als een weerspiegeling van mijzelf en ben daar ook half door geobsedeerd. Vandaar de bandnaam.

Wanneer en hoe is Classic Narcicist ontstaan?

Sadhana: In 2007 ben ik begonnen met Classic Narcicist (verder: CN). Ik ben naar een rockconcert geweest van Panic at the Disco en dat heeft toen echt m’n wereld op zn kop gezet. Vanaf dat moment was ik echt hooked aan rock en aan concerten en ik had zoiets van: Dit is het gewoon, dit is hoe mijn leven bedoelt is, dit is mijn roeping ofzo. Ik voelde me helemaal thuis daar. Ik had toen zoiets van: Ik moet en zal mijn eigen rockband beginnen en dat heb ik ook gedaan. Ik heb naar bandleden gezocht en die zijn gekomen en gegaan.. We hebben echt veel nummers gemaakt en veel optredens gehad e.d., veel reacties gehad erop.. Uiteindelijk is het meer dan een hobby of een passie voor me geworden en moest ik mijn bandleden laten gaan.. Het werkte niet meer en daarom ben ik nu met Marcel.

Marcel: Ik ben sinds het begin al studio-engineer geweest bij CN. Als zij opnames maakten was ik altijd degene die opnames ging masteren. Ik kwam ook met ideeën, maar sowieso hebben we ook een goede vriendschap dat dag en nacht over muziek gaat. We spraken ook over de toekomst van de band en zodoende zijn wij uiteindelijk een fusion begonnen. We hadden zoveel ideeën en dat klikte allemaal.. Daarom hebben we eerst onder een andere naam, ‘dear diary i am dead’, een track gemaakt. We waren er trots op en kregen ook veel goede reacties, bijvoorbeeld dat het een hele frisse sound was. Het was origineel eigenlijk een CN track, maar omdat CN nog steeds de bandnaam van Sadhana was, hebben wij een nieuwe projectnaam bedacht.

Classic Narcicist is dus een transformatie ondergaan…;

Sadhana: Dat was eigenlijk hoe ik CN altijd al bedoeld had, alleen begreep niemand dat zo goed. Ik weet niet of het niet goed doorkwam, of dat ik het niet goed uitlegde, maar Marcel begreep vanaf het begin al wat ik wilde en welke richting we beiden op wilden.. Zo ontstond Dear Diary I am Dead.. En dat was in 2009.

Marcel: Sadhana had een bepaalde sound in haar hoofd voor CN, met violen en cello’s etc.. Echt classic dus.. gefuseerd met rock en ook elektronisch muziek.. Maar dat kon zij niet ten gehore brengen met haar band, omdat zij hun eigen idealen en hun eigen sound hadden. Het optreden ging goed, maar het was niet echt haar ding.. Het was haar droom om een band te hebben, op te treden en nummers te creëren, maar het creatieve proces miste ze.

Sadhana: Het was gewoon keihard jammen, muziek maken, vrolijk doen en lol hebben.. Maar ik wilde ook echt een boodschap met die nummers doorgeven en alleen met Marcel kon ik dat eigenlijk.. Het sloot ook echt aan op zijn muziek en toen voelde het heel echt.. Hierdoor is uiteindelijk de beslissing gekomen om mijn bandleden te laten gaan en mn droom en hart te volgen.

Wat is jullie droom met Classic Narcicist dan?

Sadhana: We willen iets opzetten dat echt mensen raakt. We willen optreden, touren uiteindelijk.. heel veel nummers schrijven en mensen gewoon ‘wegblazen’ met wat wij in ons hoofd hebben. Dat zijn nu onze ideeën die maar blijven groeien en die we willen uitwerken en natuurlijk ook die boodschap die wij willen verzenden hierdoor.. We willen gewoon met iets nieuws komen.

Marcel: De voornaamste reden voor mij is gewoon de vrijheid in CN om muziek te maken. Als DJ Insane is mijn ding vooral hardcore, hardstyle en trance.. Maar ik kan mijn andere muzikale ideeën niet op dit gebied uitbrengen.. Ik kan er hooguit een twist aan geven. In CN kan ik alle genres, talen en van alles en nog wat toepassen.. Waar ik nu mee bezig ben, is gewoon een stuk of 20 verschillende elementen van verschillende landen en culturen in één track verwerken.

Geen specifiek genre, maar zoveel mogelijk multicultureel dus..

Sadhana: Ja Arabisch, Indisch, Indiaas echt van alles. We willen ons ook niet in 1 hokje plaatsen, we willen zo vrij mogelijk zijn en allerlei genres fuseren tot één ding. De sound van CN moet wel herkenbaar blijven, maar het kan van alles zijn, als er maar energie in zit en als het maar up-tempo is en emotioneel en mensen raakt.

Hoe blijven jullie dan herkenbaar?

Sadhana: Er zit altijd wel horror in onze tracks. Op de één of andere manier trekt ons dat zo erg aan. Dat bizarre, enge, spannende, mysterieuze.. Dat verwerken we er ook altijd in.

Als jullie zo divers zijn, wat moet ik mij dan voorstellen bij een optreden van jullie en waar kan men die verwachten?

Marcel: Overal he?

Sadhana: Ja ik denk het wel.. Omdat er dus zoveel elementen van verschillende dingen in zitten.. Het is ook wel alternatief, het bestaat nog niet echt, dus zou het overal wel kunnen voor muziekliefhebbers. Marcel gaat dan live achter zijn draaitafels muziek maken en ik ga zingen met misschien nog een extra instrument erbij. Waarschijnlijk ook nog met modellen erbij. Dit heb ik ook eerder met mijn bandleden gedaan.. Wij leren de modellen dan een choreografie aan en ze dragen daarbij kleding die ik zelf maak.. (Ik heb namelijk een modeopleiding gedaan..) En dan wordt het dus een hele act.. Mensen konden dat wel waarderen. We willen gewoon een show neerzetten waar iedereen wel wat aanheeft.. We willen aan het totaalplaatje werken, niet alleen aan één ding.

We zijn aangekomen bij de laatste vraag: met wie zouden jullie graag willen samenwerken?

Sadhana: Panic at the disco blijft echt m’n favoriete band.. Dat zijn gewoon m’n grootste inspiratiebronnen…; Paramore, Fall Out Boy, The Pretty Reckless, Sublime.

Marcel: Ik zou wel live met The Prodigy willen jammen.

Sadhana: Shakira vind ik helemaal geweldig! Maar het lijkt me sowieso wel geweldig om met artiesten te werken die een beetje dezelfde ideeën hebben.

Lachend sluiten we het interview af en blijven daarna nog napraten over van alles. Ik vind het helemaal geweldig dat deze twee mede-muziekfanaten zo gepassioneerd over hun grootste hobby praten en hun dromen aan het verwezenlijken zijn. Ik wens Sadhana en Marcel heel veel succes en waardering toe!

Door: Rashna Doerga
 

Voor meer info:
http://www.classicnarcicist.com
http://www.facebook.com/classicnarcicist
http://twitter.com/cnofficial
http://www.youtube.com/classicnarcicist

The post Interview Classic Narcicist appeared first on IndianFeelings.nl.

Als je denkt aan de meest bekendste liefdesverhalen herinner je je meestal het einde en in bekende liefdesverhalen is het einde meestal niet echt aangenaam. Zij houdt van hem, hij houdt van haar maar op de één of andere manier kunnen ze niet bij elkaar komen en eindigt het in zelfmoord…; Zij neemt haar eigen leven, want als ze niet met hem kan zijn, dan kan ze ook niet verder leven en zodra hij hoort van dit bericht kiest hij ook voor de dood, want zonder haar wilt hij ook niet verder leven…; EINDEEn wat is onze reactie? ‘Oh wat romantisch! Ik hoop dat ik ooit zo verliefd word of dat iemand ooit zo van mij houdt!’Oude literatuur staat vol met dergelijke verhalen, maar tegenwoordig? Nee, je zult niet zo gauw een boek of een film tegenkomen waar zelfmoord zo wordt geromantiseerd dat je eigenlijk vergeet dat het om zelfdoding gaat, behalve in Bollywood.

ls je kijkt naar Bollywood films van 50 jaar terug of naar een Bollywood film vandaag de dag zijn er veel dingen veranderd, maar 1 ding veranderd niet; ZELFMOORDEen jongen en een meisje worden verliefd, maar kunnen niet samen zijn dus kiezen ze voor de ‘enige’ manier om hun liefde eeuwigheid te geven, ze plegen zelfmoord.Kijk maar naar Yash Raj’s ‘Mohabbatein’ met Aishwarya Rai en Shahrukh Khan in de hoofdrol. Aishwarya’s karakter wordt verliefd op Shahrukh’s karakter en natuurlijk hij ook op haar, maar de strenge vader van het meisje (Amitabh Bachchan) laat deze relatie niet toe, dus pleegt het meisje zelfmoord met de hoop dat de hart van haar vader verzacht…; Als je de film hebt gezien weet je ook dat dit daadwerkelijk werkt.

Haar zelfmoord brengt de strenge vader en haar geliefde bij elkaar en niet alleen verzacht het de hart van haar strenge vader, maar het zorgt er ook voor dat 3 andere geliefden nou samen kunnen zijn. Zelfmoord als oplossing…;En kijk nou naar het actuele nieuws in Nederland: ‘Hindoestanen plegen vaker zelfmoord’Dit is de headline van een krantenartikel in het AD. In dit artikel spreekt Anita Nanhoe, onderzoekster van GGD Rotterdam-Rijnmond over kwart meer zelfdodingen onder Hindoestanen dan onder andere bevolkingsgroepen in Nederland. Of kijk naar de actuele nieuws wereldwijd:
‘Denied a job, woman jumps off an office building’
‘Debt-ridden farmers continue to commit suicide in India…;’
‘An army soldier lost his hand and plans to commit suicide with wife…;’

Dit zijn maar een paar van de vele berichten over zelfdoding in India. Vrouw kan geen werk vinden en pleegt zelfmoord, boeren krijgen geen krediet en plegen zelfmoord, man verliest hand en krijgt geen (financieel) steun van de overheid en denkt aan zelfmoord samen met zijn vrouw…;Zelfmoord als oplossing?Het zijn inderdaad hele moeilijke tijden en sommige mensen hebben het inderdaad wat moeilijker dan de andere, maar om zelfmoord als enige oplossing te zien is misschien een beetje…;dramatisch..? Als wij iemand hebben in onze omgeving, waarvan we weten dat hij of zij gedachtes heeft aan zelfmoord, schakelen we meteen de huisarts in die je kan sturen naar de desbetreffende instanties of we nemen direct contact op met een GGD kantoor.Maar dat komt nooit voor in een Bollywood film. In de film ‘Baazigar’ met Shahrukh Khan en Shilpa Shetty, stelt het karakter van Shahrukh Khan voor om samen zelfmoord te plegen met het karakter van Shetty en zij gaat direct ermee akkoord met een romantische dialoog waarin er wordt vertelt dat als ze niet met elkaar kunnen leven, sterft ze liever met hem (in plaats van dat ze samen een oplossing zoeken) maar dat zit niet in de dialoog natuurlijk…;

Terwijl heel de wereld mensen bewust proberen te maken van depressie en zelfmoord gedachtes tussen de pubers, jongeren en tieners, zijn de zelfmoord getallen bij juist de Indiase jongeren nog steeds het hoogst. Heeft Bollywood misschien een invloed op onze jongeren?De meisjes proberen wel met hun haren, uiterlijk en kleding te lijken op Priyanka Chopra, Katrina Kaif of Aishwarya Rai-Bachchan. En als Kareena Kapoor een maatje 0 is sterven onze meisjes van de honger en wanneer Kareena weer gezond gaat eten en bewegen zitten we allemaal in de sportschool, terwijl de jongens allemaal de houding en de stijl overnemen van John Abraham, Shahrukh Khan of Hrithik Roshan. Met andere woorden Bollywood heeft wel degelijk een invloed op onze jongeren en wanneer Bollywood hun vertelt dat het romantisch is om te sterven met je geliefde…; Ik kan natuurlijk niet alle verantwoordelijkheid op de Bollywood films schuiven, maar we zitten in 2011 en misschien wordt het tijd dat Indiase films hun verhalen aanpassen en mensen duidelijk maken dat zelfmoord niet de enige oplossing is. Zelfmoord betekent niet dat je verantwoordelijkheid neemt, maar dat je ervan wegloopt. De film ‘Mohabbatein’ loopt misschien goed af voor de 3 koppels die op school verliefd worden en Amitabh Bachchan’s karakter heeft overal spijt van, maar Aishwarya’s karakter is nog steeds dood en Shahrukh’s karakter zit nog steeds zonder zijn geliefde…;

Misschien als er iemand was geweest die Aishwarya kon helpen met haar depressie, omdat haar vader zo streng was, had ze niet meteen zelfmoord hoeven te plegen. En na de lange strijd van Shahrukh, was het allemaal toch goed gekomen met haar vader en zouden ze allemaal nog lang en gelukkig leven.Maar dit zullen de grote productie bazen van Bollywood nooit in hun films stoppen, want de filmwereld (waar dan ook in de wereld) leeft van het uitbuiten van emoties. Films en artiesten zullen altijd onze levens beïnvloeden. Maar films zijn films, en films zijn niet echt…; Bollywood zegt ons na meer dan 50 jaar nog steeds, dat er vrede en rust komt na een zelfmoord, maar de echte wereld verschilt van Bollywood. In de echte wereld komt er na zelfmoord alleen maar meer pijn en verdriet. Denk aan alle nabestaanden van degene die zelfmoord heeft gepleegd. Niemand weet wat er precies omgaat in de hoofd van degene die zelfmoord heeft gepleegd en de nabestaanden zullen zich altijd afvragen waarom…;

Er is altijd iemand die je zou willen helpen met je depressie of zelfmoord gedachtes. Een familielid waar je heel erg close mee bent of een beste vriend(in) Als je moeite hebt om jezelf te uiten in je omgeving, helpt het soms om een praatje te maken met een onbekende. Je kan naar je huisarts die je kan verwijzen naar een instantie waar ze je verder kunnen helpen. En als je anoniem wilt blijven maar je gedachtes toch kwijt wilt kan je altijd bellen met Stichting 113 Online, waar mensen bereid zijn naar je te luisteren en je verder te helpen.

The post Zelfdoding bij jonge Hindoestanen appeared first on IndianFeelings.nl.

In de drukke samenleving van tegenwoordig wil elke ouder naast dat ze al vader/moeder zijn, niet op achter raken in zijn/haar ontwikkeling. De ouders (vaak moeders) krijgen doordat er op hun kinderen zal worden opgepast de mogelijkheid om te kunnen werken of studeren.

De ouders kunnen vaak in aanmerking komen voor een oppasvergoeding van de overheid, zodat zij zelf bijna niks hoeven te betalen voor de oppas voor hun kind(eren). Deze oppasvergoeding heet kinderopvangtoeslag. Om in aanmerking te komen voor deze toeslag moeten er wel aan een aantal regels worden voldaan. Ons gastouderbureau kan u helpen bij het voldoen van deze regels. Onze oppassers en Parents4U zijn beide geregistreerd in het Landelijk Register Kinderopvang. Ouders worden door Parents4U geadviseerd en begeleid en zijn hierdoor verzekerd van verantwoorde opvang.

Oppassers kunnen bij ons een opleiding, E.H.B.O. en diverse cursussen volgen. De dienstverlening van Parents4U kost u niets. Voor al uw belastingvragen met betrekking tot kinderopvang kunt u ook bij ons terecht.

Ons gastouderbureau is in heel Nederland op zoek naar oppassers en ouders die op zoek zijn naar opvang voor hun kind(eren). Mocht u vragen of opmerkingen hebben neem dan gerust contact met ons op:

Telefoon : 06 5897 0487 / 06 5888 5712
E-mail : info@parents4u.nl
Website : www.parents4u.nl

The post Parents4u appeared first on IndianFeelings.nl.

Wat ik het meest bewonder aan Berry is de manier waarop hij vooral oude, min-of-meer klassiek getinte, rustige liedjes zingt. Dit was voor mij dan ook de grootste reden om eens een keer een interview af te nemen.
Berry is al op de helft van zijn thee wanneer ik met de eerste vraag begin.

Hoe was je als kind?
Ik was vrij rustig. Ik hield veel van muziek, maar totaal niet van Hindustaanse muziek. Ik luisterde verder van alles: Dancehall, Hip Hop, R&B en zelfs rock muziek. Ik luisterde bijvoorbeeld naar Guns n Roses, maar ik was ook een hele grote fan van Michael Jackson. Ik verzamelde van alles over hem: schoolspullen, dekens, posters en nog meer.

Wanneer begon je zelf wat met muziek te doen?
Op mijn twaalfde kreeg ik mijn eerste drumstel. Daarna was er een periode rond mijn 14de /15de dat ik wilde rappen en bubbling muziek wilde maken. Toen luisterde ik veel naar Shabba Ranks en andere artiesten als hem en probeerde dan ook thuis zelf te rappen en teksten te schrijven. Later pas kreeg ik meer interesse in klassieke Indiase muziek.

Van bubbling en rap naar klassiek.. Hoe is dat gegaan?
Rond mijn 17de /18de was ik meer bezig met drummen. Een vriend van mij was destijds bezig met Indiase klassieke zang en vroeg mij om een keer thuis bij hem te komen jammen. Tijdens die jamsessies vroeg hij mij of ik wilde zingen. Het lied was Kaise Koi Jaane Bhala (Likhta hai woh taqdeer) van Mohammed Rafi. Eerst weigerde ik, maar uiteindelijk.. op aandringen.. heb ik het toch gedaan. Het klonk nergens naar.
Die vriend begon mij toen toonladders en basisoefeningen te leren en zo raakte ik steeds meer geïnteresseerd. Ik ging vaker oefenen thuis en dan vooral met liedjes van Mohammed Rafi. Ik heb geen zangles genomen, het was voor mij gewoon luisteren en zo goed mogelijk nazingen.

Toen begon je in je eerste band..
Ja, dat was op mijn 18de. Met neven en vrienden waren we natuurlijk al een tijdje bezig met muziek, totdat een oom van mijn neef een bandje voor ons oprichtte: Jam Session. Hierin zong ik en speelde ik percussie. We waren erg gemotiveerd en konden zo ook wat ervaring opbouwen. Zodoende heb ik door de jaren heen bij verschillende bands gezongen: Yess, Bollywood Sound, Boombastic, Beatmachine, Xqlusiv, Eagle Musicians en Lexes, mijn huidige band.

Wat zijn in al deze jaren je meest bijzondere ervaringen geweest als zanger?
Ik heb een tijdje met Nadeem Khan gezongen in een band. Door hem heb ik meer Hindi kunnen leren. Een paar jaar geleden heb ik Manna Dey ontmoet toen hij hier was voor een show. Toen heb ik tijdens een privé etentje voor hem gezongen met twee muziekanten. Dat was erg bijzonder.
Ook heb ik een tijd geleden, in 2004 geloof ik, meegedaan met een Nederlandse theatertour over Wereldmuziek. Samen met nog 9 andere Hindustaanse zangers vertegenwoordigden wij dan de Hindustaanse muziek. Er deden verder nog veel meer artiesten mee uit verschillende bevolkingsgroepen, zoals Edsilia Rombley, Ali B en nog meer.. iedereen had zijn eigen act door middel van zang en/of dans. Dit was wel een aparte ervaring.

Heb je nog meer ambities?
Jazeker. In 2006 heb ik voor het eerst acteerervaring opgedaan en dit beviel mij erg goed. Het was bij de Ramlila in Rotterdam. Ik zou in eerste instantie een figurantenrol hebben, maar uiteindelijk resulteerde dit in de rol van Bharat, één van de broers van Ram. Ik vond het echt een geweldige ervaring. Hierdoor is mijn interesse in acteren wel groter geworden en daarom ben ik tegenwoordig ook bezig met musicals, waarin ik dan zang, dans en acteerwerk doe.

Dans, zang en acteren is natuurlijk Bollywood. Kijk je naar Bollywoodfilms?
Ja, maar alleen de nieuwe films. Hoe mooi ik de oude liedjes ook vind, de films van toen trekken me niet erg aan.

Wat wil je in de toekomst gaan doen?
Ik ben nog aan het oriënteren, maar ik zou van het zingen wel mijn beroep willen maken. Het is wel een droom om uiteindelijk playback zanger te worden voor Bollywoodfilms.

Ik bedank Berry voor zijn openheid. Na het interview moet hij gelijk weer door naar Amsterdam om te oefenen en dat, na een volle dag werken.. maar Berry geniet ervan en treed bijna elk weekend op. Zijn verschijning heeft bij mij een simpele, toch wel verlegen maar ook zeer vriendelijke indruk achtergelaten. Ik wens Berry verder veel succes met zijn zang- en acteercarrière.

Rashna Doerga

The post In gesprek met Berry Damrie appeared first on IndianFeelings.nl.

The post Indian Ketchup Song appeared first on IndianFeelings.nl.

De gehele reportage met onderschriften kunt u hier vinden.

The post India Foto Special appeared first on IndianFeelings.nl.

Uit de pers:
‘Als je niet van La Bayadère houdt, dan houd je niet van ballet’ – Clive Barnes, Amerikaans danscriticus

‘Betoverend als een droombeeld van onaardse schoonheid (..) een must voor balletliefhebbers en allen die het kunnen worden’ – De Telegraaf

La Bayadère – de tempeldanseres
choreografie: Natalia Makarova, naar Marius Petipa
www.labayadere.nl

The post La Bayadère – de tempeldanseres appeared first on IndianFeelings.nl.

Speciale actie:

Tegen inlevering van een print van dit bericht betaald u nu .€14,50,- (inclusief 1 drankje) i.p.v. .€21,- U kunt u kaarten uitsluitend reserveren via onze kassa (020) 5688 500 o.v.v. IndianFeelings. Het is niet mogelijk om de kaarten online te bestellen. De aanbieding is geldig voor 2 personen en is niet geldig in combinatie met andere kortingen of voor reeds gekochte kaarten.

Tropentehater | Grote Zaal | Mauritskade 63 | Zaterdag 26 september | 20.30 uur | Tickets: 020 568 8500 | www.tropentheater.nl

The post Farida Parveen – Queen of Lalon geeti appeared first on IndianFeelings.nl.

Tussen het groeiende aantal Surinaamse scribenten en rijmelaars onder de geestelijke paraplubescherming van Prof. Dr. M. van Kempen is Anil Ramdas uitgegroeid tot de meest productieve en intrigante auteurs van eclatant formaat. Zijn in 1992 verschenen essay “De stier, de Papegaai en de klimmende bougainville “ waarmee de auteurs zelfs op de longlist van de inmiddels prestigieuze Libris Literatuurprijs werd geslingerd, is in tegenstelling tot zijn recent herdrukte reisverslag “Paramaribo, de vrolijkste stad in de jungle “waarin hij narcistische gevoelens en aanfluitingen over elkaar laat buitelen, het schoolvoorbeeld van een studentikoos geschreven verhandeling.

Zijn voorzichtige verwijzing in dit bijna bekroonde essay naar alle geraadpleegde literatuur en bronnen sterkt je als lezer in deze opvatting. Het reisverslag is daarentegen luchtig en vanuit de directe, vrije hand geschreven. Helaas heeft deze persoonlijke en indirecte weergave van lyrische impressies ook zijn schaduwkanten. Hoewel Ramdas zich in dit reisverslag een fijnzinnige observator betoont komt hij reeds in het eerste hoofdstuk over als een dreinende kanenbraaier die er mettertijd een punt van maakt dat hij in Suriname niet kon internetten. Hoewel hij het eerste hoofdstuk afsluit met de aankondiging van de onafhankelijkheidsviering, leutert hij in het tweede hoofdstuk los over zijn jeugdsentimenten en vermetelheden in zijn jeugd. ‘ Mijn dag kon niet meer stuk en het was nota bene een nationale feestdag om de onafhankelijkheid te herdenken (blz. 14 ). ‘Het wantrouwen tussen Hindostanen en Creolen was in de jaren voor de onafhankelijkheid in 1975 drastisch toegenomen. Voor het eerst merkte ik dat ik alleen Hindostaanse vriendjes had en maar één Creools jeugdvriendje, Emile, die naast ons woonde (blz. 15 )’ . Dit hoofdstuk is een caleidoscopische nietszeggendheid over een panoramisch verdord verleden die in dit reisverslag aan functionaliteit inboet.

Het derde hoofdstuk, echter beginnend met de regels (blz. 26 ): ‘Ik wilde de viering van de onafhankelijkheid meemaken en daarna meteen aan de slag’ schijnt het verzuim nogal te willen inlopen. De beschrijving van het leven van Len (blz. 60) is uiterst aangrijpend en tekenend voor de huidige kille, koelbloedige Surinaamse realiteit. Het reisverslag is lichtelijk opgebloeid tot een boeiende vertelling gegoten in een literaire stijl. Je kunt het ook lezen als een roman in welk geval je je vergevensgezind en mild zou willen opstellen tegenover zijn dramatische falen met zijn in 1994 verschenen novelle ‘Wat Mai wist ‘.

Ramdas onderscheidt zich in dit werk niet in de eerste plaats door zijn sociale sensitiviteit voor Suriname maar ook door een grote cultuurgevoeligheid waar zijn nostalgie een uiting van is. Dat wat bij lezing van dit werk erg in het oog springt is dat de auteur de indruk maakt geraakt te zijn door tegenstrijdige waarden en stromingen in Suriname. Op grond van diens milieu en opvoeding, zijn persoonlijke neigingen en aanleg en door lectuur is hij in dit boek de erfgenaam van twee antithetische tradities: het reactonaire en optimisme van de vervlogen jaren zeventig en de hedendaagse statisch-romantische tendens in Suriname. Hij vertolkt dat als volgt: ‘…; de Sommelsdijkse kreek trad uit zijn stinkende, modderige oevers terwijl het water van de Suriname rivier vervaarlijk aan het stijgen was’ (blz. 81).

Ramdas’ cultuurgevoeligheid kan ook begrijpelijk worden gemaakt vanuit zijn identiteitsproblematiek: een perifere positie die belemmerend werkt op het vinden van identificatie-objecten in de Sociale omgeving van Suriname. Vaak tonen sociaal-eenzamen een hoge graad van cultuurgevoeligheid waarbij deze zich een identiteit scheppen op grond van in hun cultuur verankerde waarden of dat ze zich zelf gaan identificeren met grote figuren. In zijn boek werken alle sociale, culturele en psychologische factoren vanzelfsprekend niet in dezelfde richting. In sommige opzichten versterken zij elkaar, en in andere opzichten zijn ze weer met elkaar in strijd. Dit draagt bij tot de gecompliceerdheid van het totaalbeeld (= Ramdas verkast zich in de Surinaamse realiteit) dat verrijst bij de bespreking van dit reisverslag. Ramdas komt niet tot een synthese omdat hij een los aan elkaar hangende vertelling opvoert. Zijn psychologische en intellectuele kijk op het hedendaagse Suriname heeft hem sensitief gemaakt voor de belangrijkste problemen van dat land hetwelk hij terecht niet los tracht te begrijpen van de eigen geest en psyche. Ramdas heeft zich aan determinerende invloeden slechts gedeeltelijk weten te onttrekken waardoor hij een hoge graad van geestelijke autonomie bereikt heeft.

De onopgeloste tegenstrijdigheden en de gecompliceerdheid die aanwijsbaar zijn in Suriname, sluiten de mogelijkheid van een fundamenteel kenmerk dat ze begrijpelijk maakt, niet uit. Dit fundamentele kenmerk is zijn streven naar waarheid zonder nut of baat.

De observatie van Ramdas getuigt van en zeer precieze waarneming waarbij de precisie je als lezer soms behoorlijk kan doen afmatten. Niet op elk detail hoeft de auteur een halogeen schijnwerper te richten. Zijn gang door de stad Paramaribo is die van een kluizenaar met straatangst die zich met een slakkengangetje wurmt door de ene menigte om zich vervolgens voort te bewegen door donkere stegen en zich ten slotte terug trekt in zijn schulpje.

Hij blikt verstard in de rondte, verzamelt alle minutieus ontlede impressies die zijn blikveld binnen huppen maar dreigt door al deze wirwar van indrukken in zijn eigen web te verstikken en daardoor gevangen zit in zijn eigen labyrintische constructie. Desalniettemin is deze publicatie bij uitstek geschikt voor een ieder die zichzelf op een reis naar Suriname verwent, verder de grote aantallen Nederlandse stagiaires en last but not least de uitkeringsgerechtigde Surinaamse ‘ trendsetters’ die opwaarts –en voorwaarts klapwiekend over de lumineuze straten van Paramaribo drentelen en á la Ramdas op een terras neerstrijken met de hoop dat iemand op hen afstapt om een handtekening te vragen.

Titel: Paramaribo, de vrolijkste stad in de jungle
Auteur: Anil Ramdas
Uitgeverij: De Bezige Bij, Amsterdam

The post Boekrecensie: Paramaribo, de vrolijkste stad in de jungle appeared first on IndianFeelings.nl.

Communicatie
Loveguru.nl biedt in tegenstelling tot andere Hindoestaanse communites, wel de mogelijkheid om bijv. Winks te sturen. Naast een privé bericht of email, kun je ook real-life chatten, en binnenkort zal het mogelijk zijn, anoniem een sms te sturen..

Contact
Om je vriendschappen te onderhouden, kun je meerdere berichten naar verschillende leden tegelijk sturen, je ‘echte’ vrienden aan de hotlist toevoegen en profielen in je favorieten opslaan.

Help mee om LoveGuru.nl nog groter te maken en win ondertussen zelf leuke prijzen.

Hoe kun je iemand introduceren.
Bij het (gratis) registeren kan jouw vriend/vriendin bij Referentie jouw LoveGuru.nl ID naam invullen.

Prijzen
Introduceer jij meer dan 5 leden dan ontvangt jij automatisch een leuke Bollywood Soundtrack.

Elke maand verloten wij 1 x 2 bioscoopkaarten onder iedereen die 1 of meerdere leden heeft geintroduceerd. Het maakt niet uit of je 1 of meer mensen introduceerd. Iedereen dingt mee naar de bioscoopkaarten.

Team LoveGuru.nl
www.LoveGuru.nl De grootste Hindoestaanse Community

The post Loveguru.nl appeared first on IndianFeelings.nl.

The post Nieuw!!! Chandi Chowk To China Realtones appeared first on IndianFeelings.nl.

The post Bollywood Realtones appeared first on IndianFeelings.nl.

Wat moet je doen?
Maak een foto op of rond Divali. Op de foto moet te zien zijn dat het thema ‘Divali’ is. Voorwaarde is dat je zelf op de foto moet staan (met andere mensen of alleen).

Stuur de foto (maximaal twee) vervolgens naar divali@indianfeelings.nl met je naam en adresgegevens erbij. Zonder adresgegevens kunnen wij geen prijs opsturen!

De mooiste/meest originele foto’s vallen in de prijzen!

1e plaats: 2 bioscoopbonnen t.w.v. 20 euro totaal + CD ‘Kisi Din’ van Adnan Sami
2e t/m 5e plaats: CD ‘Kisi Din’ van Adnan Sami

Verder worden alle ingezonden foto’s geplaatst op http://www.hinduwijzer.nl, tenzij je aangeeft dit niet te willen. Dus waar wacht je op? Pak je camera en laat andere zien hoe jij Divali viert.

De sluitingsdatum van deze actie is 3 november 2008.

Succes en alvast een Subh Divali!

Subh Divali.

The post Indian Feelings Divali Foto Contest appeared first on IndianFeelings.nl.

Het doel van Shahana Entertainment is om jong talent afkomstig uit de Randstad de kans te bieden zichzelf te profileren op het podium. Hiernaast tracht de stichting via dit initiatief de boodschap van saamhorigheid uit te dragen aan breed publiek in heel Randstad.

The post Bollywood, maar dan anders! Mis het niet! appeared first on IndianFeelings.nl.

Na de jaren ’30 werd het duidelijk dat er groot vraag was naar muziek in films, en dus Bollywood’s grootste kenmerk, musicals. Muziek in Bollywood films wordt ‘filmi’ muziek genoemd (van het woord ‘van films’ in Hindi). De nummers die je hoort in Bollywood films worden altijd van te voren opgenomen en later worden ze geplaybackt in de film door de betreffende acteur of actrice. De liedjes die je hoort in de films maken altijd deel uit de film. Met de lied maakt de karakter in de film bekend hoe hij of zij zich op het moment voelt, en in oudere films vertelden ze vaak in nummers wat er vervolgens nog ging gebeuren. Vaak komt er met een nummer ook een dansoptreden.

Dans
De dans optredens in Bollywood films bestonden vroeger alleen maar uit klassieke Indiase dansen, historische Noord Indiase dansen (tawaif) of volksdansen. In de tegenwoordige Bollywood films wordt de Bollywood dans vaak gemixt met meer Westerse danselementen, zoals te zien op MTV of Broadway. Maar het gebeurd ook vaak dat er klassieke dans en Westerse dans in een film voorkomt. De hoofdrolspeler (of speelster) zet meestal een performance neer met een groep professionele dansers.
Het is gebruikelijk dat tijdens de nummer de locaties en kostuums van de spelers veranderen. Als de ‘hero’  en ‘heroin’ samen zingen en dansen, is het gebruikelijk dat ze heel natuurlijk en mooi zijn. Dit is allemaal om alles een romantische uiterlijk te geven.

Bollywood nummers worden tegenwoordig ‘item songs’ genoemd. Het komt vaker voor dat een aantrekkelijke vrouw die verder niks heeft te maken met de film of de cast, een ‘item girl’, een ‘catchy’ nummer zingt en een sexy dansoptreden geeft. In oudere films was zij vaak een courtesan (tawaif) die een performance gaf voor een rijke cliënt of een deel uitmaakte van een cabaret show. De actrice/danseres Helen was bekend door haar cabaretshows. In tegenwoordige films komen worden item songs vaak ingezet in een club, een viering of een podiumshow.

Mode
Mode in Bollywood films is tegenwoordig de voorganger van de mode in heel Zuid Azië. De designers van werelds grootste filmleverancier bepaalt tegenwoordig de look van de Aziatische man en vrouw. De laatste 10 jaar heeft Bollywood lifestyle ook een grote impact gemaakt in Westerse mode. Maar dit was natuurlijk niet altijd het geval.

Tot de eind jaren ’80 was er niet echt veel diversiteit wat betreft de mode in Bollywood. De kleding was of heel erg simpel of erg over de top. Bollywood designers kwamen pas naar voren na de ‘catchy’ nummers van Manish Malhotra voor Urmila Matondkar in ‘Rangeela’. Daarna klom Bollywood mode alleen maar naar boven. Je kon niet meer om de Bollywood Lifestyle heen. Nadat Sushmita Sen te zien was in erg modieuze sari’s in ‘Main Hoon Na’, werd de sari een vaste item in de Aziatische mode, maar het maakte ook een impact in Westerse mode. Je zag de sari terugkomen in shows van bekende designers. Zo maakte Shamita Shetty de Sharara bekend met een bekende hit ‘Sharara Sharara’, en Priyanka Chopra deed het zelfde met de Red Dupatta.

Bollywood films hebben de laatste 20 jaar misschien wel de mode geïnspireerd in heel India, maar de meest fascinerende aspect is toch hoe Bollywood de Westerse mode heeft geïnspireerd. Een van de meest recente voorbeelden hiervan is de tuniek topje. Iedereen van 16 tot 60 wilt er een hebben in haar kast. De tegenwoordige urban en bohemian stijl is allemaal geïnspireerd door Bollywood. En dit lijkt niet te stoppen.

De groei van Bollywood
Door de jaren is de populariteit van Bollywood alleen maar gegroeid en zij valt nou ook meer op in de ogen van de Westerse publiek en filmmakers. Niet alleen in de rest van Azië, zoals Bangladesh, Nepal, Pakistan en Sri Lanka, maar ook Rusland, Europa en zelfs Amerika is in de ban van Bollywood. Eén
van de meest recente landen waar Bollywood haar intrede heeft gedaan is Israel. Er zijn speciaal te ontvangen kanalen via kabeltelevisie, die alleen maar Indiase films en programma’s laten zien. Indiase films zijn ook erg populair in bepaalde Arabische landen, de meeste landen in de Golf regio vertonen Bollywood films. Geïmporteerde Bollywood films worden ingesproken in het Arabisch voordat ze worden uitgebracht.

Cambodja, Indonesië, Maleisië, Myanmar en Rusland horen ook bij de Bollywood fans. Bollywood groeit zelfs zo hard, dat verschillende filmfestivals door de hele wereld speciale categorieën hebben voor de Indiase Cinema.

In Amerika en Engeland is Bollywood zelfs zo groot dat er tegenwoordig vaak films ook in die landen afspelen. Een Bollywood film die zich afspeelt in London of New York is tegenwoordig net zo normaal, als een Bollywood film die alleen maar draait in Mumbai of New Delhi. Yash Raj Films, een van Indiaas grootste film producenten liet 3 jaar geleden weten dat Bollywood films in Amerika alleen, ongeveer 100 miljoen dollar opbrengen, door bioscoop voorstellingen, DVD verkoop en verkoop van soundtracks. Dus films uit India maken meer geld in Amerika, dan films uit welke andere land dan ook.

In Engeland is dit ook het geval. Veel Bollywood films komen regelmatig in hun bioscoop top 10 terecht. Veel Bollywood films spelen zich ook af in London en veel bekende productiemaatschappijen houden ook een speciale première voorstelling in London, omdat de Bollywood fanbase zo groot is in Engeland.

Sinds 1913 is Bollywood dus heel erg gegroeid. We waren misschien wel wat later met geluid in films, en de kleurenfilm kwam pas laat in de jaren ’30, maar tegenwoordig inspireren we de hele wereld met onze geluid en onze kleuren.

Met modeshows geïnspireerd door onze Bollywood Lifestyle, muziekartiesten die geïnspireerd raken door onze de deuntjes en Hollywood die achter Bollywood aanzit, kunnen we met zekerheid zeggen dat Bollywood alleen maar zal groeien.

The post Bollywood, een stukje geschiedenis appeared first on IndianFeelings.nl.

Konverjari is een verzameling concieze alledaagse impressies die geschreven lijken te zijn vanuit een representatieve selectie van willekeurige gedachtestromen tijdens de viering van de koninginnendag in Suriname . Het verhaal zweemt naar de traditionele, inmiddels tot een nostalgie verworden klassieke eenheid van tijd en ruimte in Suriname, juister een manier van spelen die balanceert tussen grote natuurlijkheid en literaire schoonheid van mooi uitgeschreven en netjes gebrachte dialogen. Het hoofdpersonage Bhartie dat de intentie heeft zangeres te worden, moet evenals iedere willekeurige erkenningjager in Suriname alle konten besnuffelen om een keer voor het doffe voetlicht te kunnen worden geplaatst. Zij zag de konverjari als het ultieme moment haar vermeende talenten in tegenwoordigheid van een omvangrijk publiek te kunnen presenteren: “ Er wordt hard geapplaudisseerd, de muziek is begonnen. De gordijnen van het kleed gaan open. Als een echte superster loopt Bhartie het podium op. Het publiek klapt nog steeds, van links en rechts wordt er gefloten. Het is bijna niet te bevatten wat er gebeurt. Bhartie begint te zingen. Het lijkt alsof ze nooit iets anders gedaan heeft. De stem, die houding: O mera sona re , sonas re , sona re, dedo gi djane, djoeda mate hona re…. ( Oh mijn liefste, mijn liefste , mijn liefste. Ik wil niet meer leven als je bij mij weggaat … “ ( pg. 69 )

Met haar pen beschrijft Indra Varma met de meest doldrieste taalacrobatie alle lyrische gewaarwordingen die haar blikveld binnenhuppen De karige omvang van het boek, de samengebalde vorm en hoge dichtheid van de vertelling maken de indruk alsof ze bij wijze van spreken neergekriebeld zijn in kabouterschrift op de uitgestrekte palm van een reuzenhand. “ Groepjes kermisgangers gaan dezelfde kant op. Bhartie krijgt daar nog meer de zenuwen van. Zo te zien wordt het vanavond druk op de kermis. Hoe meer mensen betekent: hoe groter de kans dat er bekenden in de tent komen. ( pg. 66 ) De schrijfster is gefascineerd door de erupties van de euforie rondom de koninginnendag en staat het spektakel daaromheen gebiologeerd toe te kijken. Een momentane aanraking waarbij verlangen en afgrijzen zich op deze dag inkerven.

Met het hoogrealistische pathos van het marginale waaraan latere Surinaamse generaties hun hartje ophalen, heeft dit proza met de intrige van een minikamerspel-formaat, nog veel minder te maken. Indra Varma’s boek is het tegendeel van een literatuuradaptatie, niet omdat de schrijfster de literatuur afzweert of zich wat hysterisch zou willen verzetten tegen het gewicht van de tekst, maar omdat ze tekst en literatuur in een eigenaardige frivole vorm integreert en samen knoeit. De dialoog met de literatuur is natuurlijk niet voldoende om een scribent het statuut van ‘auteur’ te geven. Hiervoor is vooral een visie nodig, meer bepaald een visie die kan worden afgeleid uit de manier waarop de auteur een eigen vormtaal oplegt en zijn/haar boeken niet als one-shots benadert, maar als onderdelen van een groter geheel van diens/dier oeuvre. Net zoals in haar vreemde relatie tot de literatuur, is Indra Varma hier typisch en atypisch tegelijk. Atypisch omdat zij veel minder dan anderen streeft naar het experimenteren met literaire conventies. Haar novelle is synoniem voor eenvoud (maar eenvoudig is niet simplistisch, net zoals complex iets anders is dan gecompliceerd). Haar stijl wil vooral niet opvallen en is daardoor geen natuurlijke vorm van superieure stilistiek. Haar relaas is daardoor een praat/kletsproza dat zelfs gespeend blijkt te zijn van het basisstramien. De auteur heeft radicaal gekozen voor eenvoud, zo niet voor een schaarste aan middelen, maar dat zou ook hier geen beknotting moeten impliceren, evenals het ontbreken van een mogelijkheidsvoorwaarde voor een literaire praal. Het kan juist aantonen dat een roman schrijven gewoon kan, d.w.z. zonder hightech literaire middelen, dat klein niet noodzakelijk gelijk hoeft te staan aan garage-esthetiek of punkesthetica. Kortom, dat men niet bang moet zijn om ‘niet’ op te vallen.

Desalniettemin draagt dit boek op één of andere wijze toch een verslavende spanning met zich mee. Het knappe aan Indra Varma’s manier van schrijven is dat zij zich niet op hol laat slaan door complexe literaire conventies waar de gemiddelde schrijver zich bij ingraaft maar berust zich in haar rudimentaire toon, laat zich niet struikelen over alles wat binnen de literatuur geavanceerd lijkt , houdt zich rustig en beheerst. Zij heeft alles met volle aandacht op papier gezet, waardoor het helder en duidelijk op je af komt stromen maar waarbij er vanwege de niet-verdrinkingsgevaarlijke oppervlakkigheid helaas geen plaats is vrijgemaakt voor diepzinnige en filosofische bespiegelingen.

Auteur: Indra Varma
Uitgeverij: De zwarte maandag ISBN 978-90-73901-16-2
Dorpsstraat 119; 2995 XE Heerjansdam

The post Konverjari – Novelle met een verslavende spanning appeared first on IndianFeelings.nl.

Vanaf 24 mei is Saiyan Chitchor dagelijks te zien in Rotterdam, Den Haag, Amsterdam en Rotterdam.
Meer informatie op: scthefilm.com

PRIJSVRAAG: WIJ gevem 4 x 2 kaarten voor de Galapremière op 23/05 weg!
VRAAG: Op welk Festival zal de film Saiyan Chitcor in première gaan?

Weet jij het antwoord?
Stuur het antwoord + een kort bericht waarom juist jij de kaartjes zou moeten winnen naar: redactie(@)indianfeelings.nl.

The post Interview Narsingh Balwantsingh & Prijsvraag appeared first on IndianFeelings.nl.