Home » Liefde & Relatie » Ze lag te denken….

Ze lag te denken….

Categorie: Liefde & Relatie

Haar arm deed pijn van het vasthouden van haar telefoon. Uren hadden ze gesproken. Over alles wat er in hun was opgekomen. Het was alsof ze elkaar jaren kenden. Er was vertrouwen zonder dat ze dat hadden moeten winnen. Het raarste was zelfs dat zij niet alles betwijfelde wat hij zei, wat ze normaliter bij andere mannen wel deed. Hij koos zijn woorden met zoveel vertrouwen dat het effect ervan niet minder kon zijn dan logica. Alles wat hij zei viel op zijn plaats.

Maar wat allemaal zo logisch en voor de handliggend leek voor hem, maakte haar in de war. Ze kon het niet laten om, nadat ze had opgehangen naar haar gezicht te kijken in de spiegel. Ze zag een glimlach en besefte dat ze het meer dan fijn vond om met hem te praten. Dat maakte haar blij en tegelijkertijd erg bang. Wat als haar angst de overmacht zou gaan krijgen, dat mocht niet weer gebeuren.

Vlug liep ze weg bij de spiegel en keek door het raam naar buiten. Het was een stille nacht. Ze zag twee vogels wegvliegen en bedacht hoe het zou zijn om te kunnen vliegen. Zo hoog en vrij zonder zorgen. Dat leek haar geweldig. Ze deed haar ogen dicht en stelde voor hoe de blauwe hemel als een deken om haar heen zou zweven. Hoe zacht de wolken zouden aanvoelen, hoe de wind haar lichaam zou strelen en in een moment van extase in haar opnam.

De lamp in de gang ging aan, haar moeder kwam naar boven. Vlug opende ze haar ogen en liep naar de gang. Ze kuste haar moeder welterusten en lachte. Ze wist zeker dat als ze haar moeder zou aankijken, dat ze aan haar ogen zou zien wat er aan de hand was. Daarom keek ze naar beneden. ‘Nee, dit is mijn geheimpje, niemand mag het weten’ dacht ze.

Snel liep ze naar beneden. Het was donker en stil in de huiskamer en het leek wel een ander huis. De drukte van de hele dag was verdwenen en nu was alles kalm. Alles leek uit te rusten. Dus was het ook tijd voor haar om te rusten. Ze liet zich neerploffen op de bank en keek naar het kleine lampje die ze aan had geklikt.

Haar ogen brandde, haar lichaam was moe, maar toch had ze energie. Energie die ze een lange tijd niet had gevoeld. Energie die hij haar had gegeven. Energie zat er in zijn woorden en in zijn lach. Hoe kan iemand in zo een korte tijd zoveel gaan betekenen. Als ze dit zou moeten uitleggen aan iemand dan zouden ze haar uitlachen. Het was compleet onlogisch dat ze zich zo voelde. Het was niet rationeel en ze kon het ook niet uitleggen. Het enigste wat ze kon, was voelen. De stilte om haar heen hielp haar om te voelen. Als woorden geen woorden meer nodig hebben dan is er stilte en stilte geeft je de mogelijkheid om te voelen. Emoties zijn het meest helder als je lippen gesloten zijn. Dus ze gaf haarzelf de mogelijkheid te voelen. Iets waar ze zolang naar toe had geleefd.

Er gingen zoveel emoties door haar heen, dat ze er duizelig van werd. Ze voelde alles zo intens en toen piepte haar telefoon. Het was een sms, misschien wel van hem?. Met trillende handen drukte ze op de knopjes en las dat hij ook aan haar dacht. Haar hart ging nog sneller kloppen en ze voelde zich duizelig worden.

Ze riep zichzelf tot de orde en nam zich voor om niet te hard van stapel te lopen en realistisch te blijven. Ze stond op en trok haar pyjama recht en besloot om te gaan slapen. Net voordat ze haar bed in wilde stappen, keek ze nog even snel in de spiegel en ja hoor haar? haar glimlach was er nog steeds, lachend viel ze in slaap.

Katarina